Wystawa skromna, jak to w Białymstoku: Gatunek Pawła Matyszewskiego zajmuje trzy niewielkie sale. Większość prac to akryle na płótnie. Ich kolorystyka zdominowana jest przez pastelowe róże, fiolety i beże. W powietrzu unosi się zapach ludzkiej skóry. Zanim jeszcze zdążyłam się czemukolwiek przyjrzeć, ogarnęło mnie przyjemne ciepło, poczucie bezpieczeństwa, jakby materializowały się nieistniejące wspomnienia z pobytu w matczynym łonie. Jest mi tu dobrze.
Podejdź bliżej. Płótno jest skórą z niedoskonałościami. Z nosem przy obrazie czuję, jak rozmywa się w sercu błogie uczucie, ustępując miejsca zakłopotaniu. W serii Komplikacje płótno jest gdzieniegdzie poszarpane, a ze skóry sączy się wielobarwny, tęczowy płyn. Wijący się pod materiałem sznurek przywodzi na myśl brzydkie żyły wystające na łydkach, stopach, dłoniach. Powierzchnie przypominające kolorem i fakturą zdrową skórę naszpikowane są czerwonymi plamkami oraz wypukłościami. Ludzkie ciało jest piękne i okropne zarazem, kusi i odrzuca jednocześnie. Nie sposób oderwać oczu od tych obrzydliwości.
Oto i perełka wystawy. Na płótnie pokrytym beżami rysuje się postać nagiego mężczyzny. Kontur wygiętej z rozkoszy postaci tworzą ludzkie włosy. Subtelny okrzyk podziwu dla ciała: jakie ono piękne! (Bez tytułu)
Po drugiej stronie sali, naprzeciw konturów bez twarzy, na różobeżach malują się fioletowe pręgi, ułożone w pająki i kwiaty — niezdrowe wykwity skórne, wcale niebrzydkie (Agorafobia). Na ścianie obok małe, kwadratowe płótno, a na nim kępki sterczących krótkich włosów, jakby wycinek męskiego uda. Między włosami ropiejąca na kolorowo rana. Okropność. (Komplikacje 1)
Ciała się boi i pragnie. Nakreślony tuszem, nad wyraz owłosiony pośladek z ogromnym pryszczem to Wąwóz strachu. Rozległa rana w kształcie kwiatu prezentuje się krwiście jako Dracula Orchid. Gdzie indziej widzimy wyryte w skórze serce przebite strzałą — wyznanie miłości na kształt wydrapywanych na szkolnych ławkach napisów (Miłosne komplikacje). Ciało kocha się z jego wszystkimi „komplikacjami”.
Mój zachwyt wzbudziła spoczywająca w jednym z kątów tekturowa kaskada. Pourywane kawałki szarego papieru, ułożone jeden za drugim, utworzyły okazałej wielkości fallusa i wargi sromowe, zaprawdę Rzadki okaz.
Prawdziwy niepokój oczekuje zwiedzających w ostatniej sali. Delikatne róże ustąpiły miejsca szarościom. Pełno tu robactwa (Bojaźń i inne durnoctwa), samotności (Spryciarz) i strachu. Czy ciało rzeczywiście jest tym, czego się boimy?
Wystawę Pawła Matyszewskiego pt. Gatunek można było zobaczyć w Galerii Arsenał w Białymstoku od 16 grudnia 2010 r. do 9 stycznia 2011 r.
Ach! Kto z nas choć raz – w obliczu zawodu miłosnego – nie próbował dokonać wyboru między rozwagą a romantycznością? No kto?! Mnie ten odwieczny dylemat niezmiernie irytuje. Trzymać się z boku i nie ufać absolutnie nikomu czy rzucać się w wir miłości, nie zważając na możliwe cierpienia i sygnały ostrzegawcze? Rozum podpowiada, że powinnam wybrać to pierwsze. Ale może znajdę coś pomiędzy? Jednak co leży w połowie drogi od podporządkowania całego swojego świata drugiej osobie i od kompletnego braku zaangażowania? Już wiem! Przyjęcie pozy. 
W jednym ze swoich tekstów Baudrillard niemal manifestacyjnie wyznawał, że nie pragnie widzieć siebie jako podmiotu w świecie wielkiej sztuki i że nie poszukuje w nim estetycznego przeżycia, tylko czegoś wręcz przeciwnego. Tym przeciwnym była dla niego materialna rzeczywistość dzieła. 
Fotografia, podobnie jak literatura, dawno już przekroczyła początkowo wytyczone jej granice. Warto przy okazji wspominania wakacyjnego czasu przed ekranami laptopów i notebooków prześledzić kwestię ciekawej relacji korespondencji obu tych dziedzin.