3 kwietnia (poniedziałek) o godz. 18:00 zapraszamy na spotkanie z Wacławem Oczajcą. Spotkanie odbędzie się w Muzeum Literatury przy Rynku Starego Miasta 20 w Warszawie. Spotkanie poprowadzą Natalia Alicja Szerszeń oraz Jan Barański.
Rozmawiać będziemy o wierszu Modlitwa do spadających liści.
Organizatorzy zapewniają Państwu teksty analizowanych wierszy. Po spotkaniu zapraszamy na lampkę wina. Wstęp wolny.
Wacław Oszajca SJ – (ur. 1947 w Źwiartowie) – pseudonimy: Jakub Nadbystrzycki, JaNad, Tadeusz Cieśla – jezuita, teolog, dziennikarz, publicysta i poeta. W 1971 ukończył studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym samym roku uzyskał święcenia kapłańskie. Od 1987 należy do Zakonu Towarzystwa Jezusowego (Jezuitów). W 1974 zadebiutował jako poeta. Publikował m.in. w „Akcencie”, „Charakterach”, „Gazecie Wyborczej”, „Gościu Niedzielnym”, „Tygodniku Powszechnym”, „W drodze”, „Życiu Duchowym” i „Scenie”. Autor kilkunastu tomików poetyckich, książek i tłumaczeń. Wielokrotny laureat nagród dziennikarskich i literackich. Prowadzący i gość programów publicystycznych o tematyce religijnej w radiu i telewizji. Od 1995 do 2006 redaktor naczelny „Przeglądu Powszechnego”. Emerytowany wykładowca w Instytucie Dziennikarstwa UW, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (do 2016). W 2011 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ach! Kto z nas choć raz – w obliczu zawodu miłosnego – nie próbował dokonać wyboru między rozwagą a romantycznością? No kto?! Mnie ten odwieczny dylemat niezmiernie irytuje. Trzymać się z boku i nie ufać absolutnie nikomu czy rzucać się w wir miłości, nie zważając na możliwe cierpienia i sygnały ostrzegawcze? Rozum podpowiada, że powinnam wybrać to pierwsze. Ale może znajdę coś pomiędzy? Jednak co leży w połowie drogi od podporządkowania całego swojego świata drugiej osobie i od kompletnego braku zaangażowania? Już wiem! Przyjęcie pozy. 
Każdy, kto na Disneyu zjadł zęby, wie, że nigdzie nie znajdzie się takich przyjaciółek idiotek jak w baśniach. A raczej, patrząc statystycznie, przyjaciół idiotów, bo ta nieprzyjemna rola przypada do odegrania niestety w większości płci męskiej. Choć „idiotkowanie” uznaje się powszechnie za domenę kobiecą, wśród baśniowych postaci to książęta często traktowani są przez swoje wybranki wyjątkowo toksycznie.