Niepokolenie: Hity szkolnej dyskoteki
Jakiś czas temu, z nudów, w którymś z ataków jesienno-zimowej melancholii, albo może po prostu dlatego, że lubię rozpamiętywać przeszłe czasy, zaczęłam przypominać sobie moje lata wczesnoszkolne, a konkretnie - pierwszą klasę podstawówki. Banalne to stwierdzenie, ale wciąż mnie zaskakuje jak bardzo deformują się wspomnienia – do tego stopnia, że przypominają bardziej sny niż coś, co zdarzyło się naprawdę, a przeżyty rok kurczy się do dwóch-trzech klisz lub króciutkich sekwencji, które mimo upływu kilkunastu lat pamiętam jednak z najdrobniejszymi szczegółami.
Niepokolenie: Pokolenie wdzięcznych
Pamiętam, że w dzieciństwie nic mnie tak nie wyprowadzało z równowagi jak upomnienia starszych ludzi, żebym doceniała to, co mam, bo oni tego nie mieli. Mój dziecięcy mózg nie potrafił pojąć, jak miałam doceniać coś, co jest, skoro nie wiedziałam jak to jest, kiedy tego nie ma. A takie uwagi słyszałam wszędzie: w domu od rodziców, na podwórku od sąsiadów, w przedszkolu, a potem w szkole od nauczycieli, w sklepie od pań sprzedawczyń, na rodzinnych spotkaniach od wujków i cioć.
Niepokolenie: opis projektu
Dyskusje pokoleniowe są równie interesujące, co niebezpieczne. Potrzeba przynależności pokoleniowej i chęć zdefiniowania się są naturalne i zrozumiałe, ale często – gdy nie powściąga ich wnikliwy namysł nad tematem – mogą doprowadzić do przesady lub, groteskowej w gruncie rzeczy, sytuacji, w której, jak pisze w Alei Niepodległości Krzysztof Varga, „w ciągu dziesięciu lat (…) powołano do życia siedemnaście pokoleń”.