Kategoria: Film

Ajami jest doskonałym przykładem na to, jak film o wyśmienicie zapowiadającym się scenariuszu w konfrontacji z rzeczywistością może nie spełnić pokładanych w nim nadziei. Z jednej strony mamy liczne nagrody (w tym nominację do Oscara w 2010 roku za najlepszy film nieanglojęzyczny) i entuzjastyczne recenzje, w których podkreśla się wielowątkową fabułę, z drugiej natomiast – uczucie niedosytu po wyjściu z kina.

Najnowszy film Darrena Aronofsky’ego (Requiem dla snu, Pi, Źródło, Zapaśnik) – Czarny łabędź – zachwyca doskonałym aktorstwem, piękną muzyką, wspaniałymi kostiumami i scenografią. Szkoda, że jest przy tym bardzo nierównym, a momentami wręcz męczącym obrazem.

Podróż wędrowca do świtu to ekranizacja trzeciej części cyklu Opowieści z Narnii C.S. Lewisa. Książki Brytyjczyka od lat stanowią kanon literatury dziecięcej i doczekały się licznych adaptacji radiowych, teatralnych i filmowych. Najnowsza próba przeniesienia świata Narnii na ekran kinowy wypadła całkiem nieźle, chociaż na początku miałam pewne obawy czy twórcom uda się stworzyć obraz, który, oprócz przychylności najmłodszych widzów, zaskarbi sobie również uwagę bardziej wyrobionego odbiorcy.

Dziewięcioletni chłopiec stoi na stacji kolejowej. Jedną ręką trzyma dłoń mamy, drugą – taty. Jego świat właśnie roztrzaskał się na kawałki, ale najgorsze ma nastąpić za chwilę. Musi podjąć decyzję, wybrać między rodzicami, odjechać z mamą albo zostać z tatą. Mama wsiada do pociągu. Chłopiec biegnie za rozpędzającym się pojazdem. Wyciąga rękę do mamy, która chce, żeby wskoczył do środka. Z tyłu słyszy głos taty wołającego jego imię. I teraz wszystko staje się kwestią wyboru.