Szumy i szmery w Katowicach
Gatunek shoegaze można określić w kilkunastu słowach – dziecko dorastające na fundamentach rocka alternatywnego, odrzucające czystość i klarowność dźwięku, wybierające drogę poprzez emocjonalne gąszcze wyrażane niezwykle melodyjnym, ale nieco „nieobecnym” wokalem, ubrane w brudne gitarowe szumy i przestery, owiane oniryzmem, wypudrowane czystością głosu. Nurt wykrystalizował się mniej więcej w okolicach drugiej połowy lat osiemdziesiątych, na gruncie Wielkiej Brytanii.
Nanibyzm i nijakość. „Nie uderzy żaden piorun” Dominiki Ożarowskiej
Po debiutancką powieść Dominiki Ożarowskiej Nie uderzy żaden piorun sięgnąłem z wielkim zainteresowaniem, ponieważ w odległej przeszłości sam chciałem napisać taką książkę. Zrezygnowałem z tej idei z dwóch powodów: po pierwsze, nie potrafiłem odnaleźć odpowiedniego języka, który nie byłby w żaden sposób epigoński czy pretensjonalny i który faktycznie byłby „mój”, po drugie, chorobliwie obawiałem się, że moja książka okaże się nijaka, a przez to nudna.
Kobiety bez mężczyzn
Związane z cenzurą zamieszanie wokół tej książki rozkazywałoby czytelnikowi skupić się na kwestiach kobiet i sfery publicznej w Iranie, treściach antymuzułmańskich i nowym, niewypowiadanym dotąd głośno (szczególnie przez kobietę-pisarkę), stanowisku wobec rewolucji. Zwolennicy reżimu po wydaniu Kobiet bez mężczyzn podpalali księgarnie. Możemy być pewni, że u nas się to nie zdarzy – jesteśmy przecież w Polsce. W tej książce uderza przede wszystkim bajkowe spojrzenie na seks.
„Don Kichote” widziany oczyma Jacka Kaczmarskiego
Dzieje szlachcica zwanego Don Kichotem z Manczy niewątpliwie są jednym
z najważniejszych tekstów europejskiej kultury. Mimo to utwór ten jest dość trudny
w odbiorze – po pierwsze, ze względu na swoje rozmiary, po drugie – co chyba nawet ważniejsze – z powodu plątaniny wątków głównych i pobocznych, powtarzających się epizodów, opowieści pozornie niezwiązanych z nurtem wydarzeń, symboli, pojawiających się i znikających bez ostrzeżenia postaci, przenikania się planu literackiego (czyli tego, co dla Don Kichota jest literaturą) z planem bohaterów.