Tag: Warszawa Młodych

Blok, w którym się wychowałem, stał częściowo w niewielkim zagłębieniu – jeden z jego narożników wrzynał się w mniej więcej okrągły dołek o średnicy około pięćdziesięciu metrów w taki sposób, że pozostała, niezabudowana część zagłębienia przybrała kształt nerki albo rogala. Ta nerka (czy też ten rogal) uznawana była przez nas, czyli dzieci zamieszkujące mój i sąsiednie bloki, za podwórko.

Od pierwszego roku studiów, średnio kilka razy w tygodniu słyszałam dwa zdania. Zdanie pierwsze brzmiało: „Tę pozycję znajdziecie państwo w Bibliotece Uniwersyteckiej”, drugie: „Proszę przeczytać fragment książki takiej i takiej, jest ona dostępna w Bibliotece Narodowej”. Muszę przyznać, że im dalej w las, a raczej – im dalej w studia, tym większa jest przewaga zdań drugich nad pierwszymi.

Jak wiadomo, w czasie drugiej wojny światowej niemal 85% zabudowy Warszawy legło w gruzach. Miasto właściwie przestało istnieć. A mogło być jeszcze gorzej. Niemcy planowali zrównane z ziemią całej Warszawy i wymordowanie wszystkich jej mieszkańców. „Każdego mieszkańca należy zabić […]. Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy”.

Pomiędzy Muzeum Narodowym a Muzeum Fryderyka Chopina, mniej więcej na wysokości skarpy, rozciąga się niewielki park, który rozdziela Śródmieście Północne od Powiśla. Zejść ze skarpy na dół można albo przez dworzec PKP Powiśle, albo ulicą Tamka, na wysokości wspomnianego Muzeum Chopina. Park zaś -- wąski, zielony pasaż -- jest często niezauważany, zupełnie jakby był marginesem błędu miejskiego architekta.