Bezludność na mapie miejskiej
Poczucie życia w przeludnionym świecie jest namacalne i nieuniknione, wywoływane bowiem przez czynniki zewnętrzne, a więc takie, których nie można łatwo (ani indywidualnie) zmieniać. W zasięgu większości ludzi leży jednak chałupnicze antidotum: poszukiwanie bezludności, choćby na małą skalę. Nasza mała bezludność
Bezludność? W takim razie „bezludna wyspa” – taki jest pierwszy kontekst, który otwiera się przy spotkaniu z tym pojęciem. Można nawet przekornie stwierdzić, że to właśnie ten zapisany (obecnie chyba już bardziej za pośrednictwem opowieści filmowych niż epickich narracji filozoficznych czy awanturniczych) w świadomości powszechnej obraz funduje nasze myślenie o bezludności, a nie odwrotnie. O „bezludności” z wyboru słów kilka, czyli co łączy samotnika z Concord z najlepszym przyjaciela pewnego fińskiego trolla
Popkultura przyzwyczaiła nas do postrzegania bezludności jako przestrzeni negatywnie pojmowanej samotności, miejsca po katastrofie: należy z niego uciec lub na nowo je zaludnić, znaleźć gdzieś „swoich” i razem z nimi wypełnić pustkę, tak bardzo przecież niebezpieczną dla człowieka, istoty bądź co bądź społecznej. Różowy delfin – pan fatal czy amazoński sprzymierzeniec kobiet?
Syreny, nimfy, rusałki – w mitologiach wszystkich kontynentów nie brakuje legendarnych istot, których misją jest (u)wodzenie śmiertelników. Jednak ich wyobrażenia różnią się w zależności od szerokości geograficznej. Przeciętnemu Europejczykowi tajemniczy stwór będzie się kojarzył z femme fatale w postaci pół kobiety, pół ptaka czy ryby. Dla mieszkańca Brazylii natomiast przyjmie on kształt pan fatal – różowego delfina. Warto tylko dodać, że fenomen pan fatal znacznie wykracza poza podania ludowe.